തോണി

വളരെക്കുറച്ചേ ആയുള്ളൂ യാത്രക്കാരായിട്ട്. ഒരേ തോണിയിലെ കൂട്ടുയാത്രക്കാരായിരുന്നു നമ്മൾ.

തോണി കരയോടടുക്കാറാകുന്നു. ആകാംക്ഷയോടും അത്ഭുതത്തോടും കൗതുകത്തോടുമാണ് നാം യാത്രയാരംഭിച്ചത്.

എന്നാൽ യാത്രയവസാനിക്കുമ്പോൾ കാര്യങ്ങൾ അങ്ങനെയല്ല. മറുകരയെത്താറാകുമ്പോൾ കൂട്ടുയാത്രക്കാർ എന്നതിനേക്കാൾ മറ്റെന്തോ നമുക്കിടയിലില്ലേ. വിശേഷങ്ങൾ പറഞ്ഞും കുസൃതികാട്ടിയും ഓളങ്ങളുടെ താളത്തിനൊപ്പം ആ ചെറിയ ദൂരം നമ്മൾ ആസ്വദിക്കുന്നു.

കരയെത്തിയാൽ എല്ലാരും അവരവരുടെ വഴിക്ക്. ചിലർ മാത്രം തിരികെ പോകാനെത്തും. ചിലർ മടങ്ങി വരികയേയില്ല.

വേറേചിലർ കുറേ കാലങ്ങൾക്കു ശേഷം കടവിൽ മടങ്ങിയെത്തും. 

കാര്യങ്ങൾ എല്ലാക്കാലത്തും ഒരുപോലെയാവില്ല, കടവും. തോണിയും കാത്തുകാരനും എന്തിന് കൂട്ടുയാത്രക്കാർ പോലും മാറിയിരിക്കും.

എങ്കിലും മനസിലുണ്ടാവുക അന്ന് നമ്മളൊന്നിച്ച് പുഴ മുറിച്ചു കടന്ന നേരമായിരിക്കും. ഇത്ര ഭംഗിയോടെ ഒരു പുഴയും നാം മുറിച്ചു കടന്നിട്ടുണ്ടാവില്ല.

ഈ ചെറിയ ദൂരത്തിനിടയിൽ നമ്മൾ നമ്മളോടു തന്നെ പറഞ്ഞു തീർത്ത കഥകൾ. നൽകിയ ഉപദേശങ്ങൾ, ഇടറിപ്പോയ നിമിഷങ്ങൾ, ചേർത്തുപിടിച്ച അനുഭവങ്ങൾ, കൂടെയിരുന്ന നേരങ്ങൾ.....

എല്ലാറ്റിനുമൊടുവിൽ കടവും തോണിയും കൂട്ടുയാത്രക്കാരും പിന്നിലാവുന്നു.

നാം അപ്പോഴും യാത്ര തുടരുന്നു.....