വിളക്കുമരം

എല്ലാക്കാലത്തേക്കും

മിന്നാമിന്നിയുടെ

ചെറിയ പ്രകാശത്തിൽ

അവരിങ്ങനെ ഉയർന്നുനിൽക്കുന്നു

ആ ചെറിയ പ്രകാശത്തിൽ 

തൊട്ടു നടക്കാൻ

നമ്മുടെ മിഴികൾക്ക്

തെളിച്ചമില്ലാതായിട്ടുണ്ട്.

ഇടറി വീഴുന്നതിനിടെ

മിഴികളുയർത്തി നോക്കാൻ

ഈ ചെറിയ കാലത്തിൽ

നമുക്ക് വിളക്കുമാടങ്ങളില്ലാതെ പോകുന്നു

നമുക്കിടയിൽ ചെറിയ തുരുത്തുകളുണ്ടാവുന്നു

നമ്മെത്തന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ട് നാം

മുകിൽ കണക്കെ ആകാശപ്പറവകളാകുന്നു

നമ്മിൽനിന്ന് രാത്രിസഞ്ചാരികളുണ്ടാകുന്നു

മുപ്പതു വെള്ളിക്കാരിന്

മന:സാക്ഷിയെ നാം

ഒറ്റുകൊടുക്കുന്നു

അവന്റെ സുവിശേഷത്തിൽ നിന്ന്

നാം ഇറങ്ങി നടക്കുന്നു

നമ്മിലിടറി നാം സ്നേഹശൂന്യരാകുന്നു

വലിയ പിഴകൾ ചെറിയ പിഴകളെ

സ്നാനപ്പെടുത്തുന്നു

വീടുകളിൽ അസമാധാനത്തിന്റെ

പ്രവാചകരുണ്ടാകുന്നു.

ഇടറിയ കാലത്തിൽ നിന്നും 

ഇറങ്ങി നടക്കാൻ,

ഇക്കാലത്തിന്റെ സുവിശേഷമാകാൻ ,

അവന്റെ മിഴികളിൽ നോക്കി

സ്നാനപ്പെടാൻ

സ്നേഹമന്ത്രമോതുന്നു 

ആ മരപ്പണിക്കാരൻ.

എന്നിൽ നിന്നു പഠിക്കുവിനെന്നു

പറഞ്ഞവന്റെയോരം ചേർന്ന്

അതിൽ സ്നാനപ്പെട്ട്

സ്വയമെരിഞ്ഞൊരു വിളക്കുമരമാകാൻ

ഞാനിനിയേതുകുളത്തിൽ

കഴുകി ശുദ്ധി നേടണം,

എത്ര ബലികളും കാഴ്ചകളുമർപ്പിക്കണം,

എത്ര ചെമ്പുനാണയങ്ങളിടേണം,

എത്രതവണ നിന്റെ പാർശ്വത്തിലെ

മുറിപ്പാടിൽ തൊട്ട്

വിശ്വാസ സത്യത്തെ ഏറ്റുപറയണം......

( ഉത്സവ് 2022 ഫൊറോന കലോത്സവം കവിതാ രചന : ദിശാസൂചി )